Mizah, insanlar arasındaki en karmaşık ve kişisel deneyimlerden biri olarak kabul edilmektedir. Kahkahanın temelinde yatan beyin mekanizmaları hala net değil ve bir şakanın ya da durumun neden kahkaha attırıcı olduğu belirgin değil.
İnsan kahkahasının kökeni, primat atalarımızın nefes nefese davranışlarına dayanabilir. Gıdıklanma gibi doğal tepkiler, kahkaha ile benzerlik gösterir. Ancak, bebeklerin doğuştan gülmeye başlaması ve kahkaha yeteneğinin bilinçli bir şekilde öğrenilmediği göz önüne alındığında, bu durum karmaşıklığını korur.
Mizahın teorileri arasında üstünlük, uyumsuzluk ve diğerleri bulunsa da, bir şeyi komik yapanın tam olarak ne olduğu konusunda belirgin bir açıklama yoktur. İnsanlar, tuhaf, uyumsuz ya da alışılmışın dışındaki durumları komik bulma eğilimindedirler. Ancak, herkesin farklı olduğu unutulmamalıdır; bu nedenle, bir kişiyi güldürmenin kesin ve hatasız bir yolu bulunmamaktadır.
Mizah, uyumsuzluk teorisiyle de ilişkilendirilebilir. İki uyumsuz şeyin bir araya gelmesi veya ironik bir kavramın kullanılması gerçekten komik olabilir. Ancak, bu da herkesin aynı şakayı aynı şekilde algılamadığı gerçeğini değiştirmez.
Gülmenin evrensel olduğu, ancak kahkahanın tetikleyicisinin evrenselliğe sahip olmadığı düşünülmelidir. Kültür, din, tutumlar ve diğer değişkenler, mizahın algılanma biçimini etkiler. Özellikle günümüzde, izleyicilerin mizah karşısında daha hassas olduğu ve farklı şeyleri komik bulabilecekleri bir ortamda, komikliğin öznel olduğunu söylemek önemlidir.
Gülmenin sadece şakalarla ilgili olmadığı da unutulmamalıdır. Mizahın sadece %10-20'si şakalardan kaynaklanabilir; çoğu zaman, gülmek ilişki kurma ve sosyal bağlar kurma amacını taşır. Bu nedenle, birini güldürmek, modern yaşamın duygusal zorlukları ve bağlantısızlık sorunları nedeniyle zor olabilir, ancak bir kahkaha paylaşmak, insanlar arasında olumlu duyguların ve bağların oluşmasına katkıda bulunabilir.
