Sağlık hizmetlerinin gelişimiyle birlikte hastaneden çıkışta hastaların durumunu ifade eden pek çok terim ortaya çıkmıştır. Ancak Türkçede bu durum için kullanılan "taburcu olmak" terimi, oldukça ilginç bir geçmişe sahiptir ve farklı kültürlerde benzer bir karşılığı bulunmamaktadır. "Taburcu olmak" deyiminin kökeni, modern tıbbın askeri hastanelerle ülkemize girmesiyle doğmuştur.
Geçmişte, özellikle Osmanlı İmparatorluğu döneminde, askeri hastaneler, sağlık hizmetlerinin en örgütlü ve yaygın biçimde sunulduğu yerlerdi. Askerler tedavi için bu hastanelerde tedavi edilirdi ve iyileşen askerler, evlerine değil, "tabur" adı verilen birimlerine dönerlerdi. Bu geleneksel uygulama, zamanla tıp diline de yerleşti ve hastaların hastaneden çıktıktan sonra iyileştikleri ifade edilmek üzere "taburcu olmak" terimi kullanılmaya başlandı.
Böylece, Türkçede, hastaların hastanede tedavi olduktan sonra, askeri birimlerine döner gibi tedavi süreçlerinin sona erdiğini ifade eden bu tabir, sadece dilimizde mevcut olan bir ifadedir. Batı dillerinde ise buna benzer bir terim ya da uygulama bulunmamaktadır. Bunun nedeni, Batı ülkelerinde tıbbi sistemlerin gelişimi farklı bir yol izlediği için, askeri hastane ve sağlık hizmeti bağlamı Türkçedeki kadar belirgin olmamıştır.
Bu terim, aynı zamanda Türk dilinin askeri tarih ile olan bağını da simgeler. "Taburcu olmak", Türkçede, tıpkı bir askerin iyileşip birliğine dönmesi gibi, hastaların tedavi süreçlerinin tamamlanıp hastaneden çıkmalarını anlatan özgün bir kavram haline gelmiştir. Bu dilsel özellik, sadece Türkçeye özgü bir detay olup, dildeki tarihsel ve kültürel etkilerin izlerini de günümüze taşır.
