Yaratıcı Yıkım, ekonomik teoride büyük ve köklü değişimlerin dinamosu olarak tanımlanan, sürekli bir yenilenme sürecine işaret eder. Avusturyalı-Amerikan ekonomist Joseph Schumpeter tarafından 1950'lerde popüler hale getirilen bu kavram, ekonominin içten içe sürekli olarak değiştiğini ve eski yapıları yıkarak yeni yapılar kurarak devamlılığını sağladığını savunur. Schumpeter, bu süreci "yaratıcı yıkımın fırtınası" olarak adlandırır ve bunun ekonominin doğal bir sonucu olduğunu ileri sürer.
Bu süreç, bir yandan eskiyi yıkarken diğer yandan yeniyi yaratır. Eski teknolojiler, yöntemler ve işletmeler yerlerini daha yenilikçi ve etkili olanlara bırakır. Schumpeter’e göre, bu tür yıkıcı rekabet, ekonomik büyüme ve yenilik için hayati önem taşır.
Schumpeter’in bu yaklaşımı, kapitalizmin dinamik doğasına ışık tutar. Ona göre, gerçek rekabet, sadece fiyatlar üzerinden değil, firmaların yenilik yapma yetenekleri ve piyasalardaki varlıklarını tehlikeye atma cesaretleri üzerinden belirlenir. Şirketlerin başarısı, yalnızca piyasadaki diğer oyuncularla rekabet etmekle kalmaz, aynı zamanda kendi varlıklarını sürdürebilmek için sürekli olarak yenilik yapmalarını gerektirir.
Yaratıcı Yıkım, iktisadi yapının sürekli olarak yeniden şekillendiği ve bu sürecin ekonominin canlılığını koruduğu bir süreç olarak görülür. Eski ile yeninin çatışmasından doğan bu enerji, ekonomiyi ileriye taşır.
