İlk referanslarından biri İngiliz atasözlerine dayanmakla birlikte, bu efsanenin kaynağı tam olarak bilinmemektedir.
William Shakespeare'in 16. yüzyılda yazdığı Romeo ve Juliet oyunu, kedilerin dokuz canı konseptini kullanarak bu inançları daha da yaygın hale getirmiştir. Ancak, bu referanslar sözlü tarih ve atasözleri ile sınırlıdır.
Kedilerin dokuz canı efsanesinin ortaya çıkışı, kedilerin düşme esnasında vücutlarını bükerek ayaklarına düşme yetenekleriyle ilgili anatomik özelliklerine dayanır. Bu "doğrulma refleksi" sayesinde kediler, yüksek yerlerden düşseler bile genellikle minimal yaralanmalarla kurtulabilirler.
Sayısal bir temel ise numerolojiye dayanır. Dokuz sayısı birçok kültürde mistik özelliklere sahip olarak kabul edilir. Bu, farklı kültürlerde farklı varyasyonlara yol açarak, İspanya'da yedi canlı, Arap ve Türk efsanelerinde ise altı canlı gibi inançların oluşmasına neden olmuştur.
Kedilerin dokuz canı olduğu gerçek değildir. Ancak, bu efsane tarih boyunca kedilere olan hayranlığın bir sonucu olarak yaygınlaşmış ve popülerleşmiştir. Kediler, sahiplerine sevgi ve eğlence sunmalarıyla bilinirler ve bu efsane, onları daha da çekici kılmaktadır.
