Yaşları 3 ile 12 arasında değişen çocuklar üzerinde yapılan araştırma, Atlanta'daki Georgia State Üniversitesi'nde psikoloji bilimcisi olan ve anadili Türkçe olan ve farklı öğrenen türlerinde ve farklı dilleri konuşanlarda dil gelişimini inceleyen Şeyda Özçalışkan tarafından yürütüldü.
Özçalışkan'ın araştırması, yetişkinlerde ve çocuklarda jestleri inceleyerek, dilin insanların düşünme biçimini, fikirlerini oluşturma ve ifade etme biçimlerini, yüksek sesle konuşmadıklarında ve sesli konuşmadıklarında jestlerde görülebilecek şekilde nasıl etkilediğini anlamaya çalışıyor.
Jestler, sözsüz iletişimin yalnızca bir türüdür. Beden dilini, duruşu, göz temasını ve yüz ifadelerini de içeren ve birinin nasıl hissettiğini gösterebilen sözsüz sinyaller.
Ancak Özçalışkan, jestlerin çocukların geliştikçe fikirlerini nasıl formüle ettiklerine ve ifade ettiklerine bilişsel yeteneklerine dair içgörüleri ortaya çıkarabileceğini düşünüyor.
Bu son çalışmada, 100 çocuktan önce bir eylemi kelimelerle ve el hareketleriyle tanımlamaları, ardından aynı eylemi konuşmadan yalnızca ellerini kullanarak anlatmaları istendi.
Çocukların yarısının anadili İngilizce idi ve diğer 50 çocuğun ana dili Türkçe idi. İngilizce ve Türkçe iyi bir karşılaştırmadır çünkü her dili konuşanların olayları nasıl tanımladıkları açısından farklılık gösterdi.
Özçalışkan, "Türkçe konuşuyorsanız, bir eve koşan birini anlatmak istiyorsanız onu parçalamanız gerekir." dedi.
Çocuklar aynı anda hem konuşup hem de jest yaptıklarında, jestleri ana dillerinin kurallarına uyuyordu. Türkçe konuşan çocuklar, jestlerini bir cümlede olduğu gibi sıralıyor. İngilizce konuşan çocuklar ise jestlerini tek bir harekette yumuşatıyordu.
Hareketlerinin sırasının, sözlerinin sırasını yansıtması mantıklıdır. Çocuklar anlatırken sahneleri canlandırıyorlardı.
Dile özgü bu kalıplar, 3 ila 4 yaşındaki çocuklarda da ortaya çıktı. Bu da dilin, olayların sözsüz temsillerini erken yaşta etkileyebileceğini gösteriyor.
Ancak aynı sahneleri konuşmadan anlatırken çocukların el hareketlerinin sırası oldukça benzerdi. Jestlerdeki dile özgü farklılıklar görünüşte ortadan kaybolmuştu.
Özçalışkan ve meslektaşları yetişkinlerle daha önceki yapılan çalışmalarda da benzer bulgulara ulaştılar. Görme engelli İngilizce ve Türkçe konuşanlar, gören konuşmacıların konuşmaktan kaçındıklarında yaptıkları gibi jestlerini organize ettiler.
Almanca ve İngilizce konuşan çocuklar üzerinde yapılan geçmiş araştırmalar da sessiz hareketlerin mutlaka kişinin ana dilinin yapısına uymadığını ortaya çıkardı. Ancak bu çalışmalar, bu yeni araştırmada olduğu gibi farklı dilleri konuşanları doğrudan karşılaştırmadı.
Özçalışkan ve meslektaşları , her ne kadar geçici olsa da bulgularının, dil öğrenmeye başladığımızda geçersiz kılınan veya değişen bazı temel sözsüz iletişim sistemlerini paylaştığımız ihtimaline işaret ettiğini ileri sürüyor.
Elbette bu araştırma, birkaç yüz küçük çocuk, ergenlik öncesi çocuk ve yetişkinin soyut jestlerini yorumlayan araştırmacıları içeriyordu; bu kadar büyük bir iddiayı desteklemek için yeterli veri yok ama kesinlikle keşfedilmesi gereken ilgi çekici bir fikir.
