Gıdıklanma sadece eğlenceli bir duygusal deneyimden ibaret değildir; aynı zamanda insan vücudunun karmaşık bir koruma mekanizmasıdır ve bilimsel olarak incelenen birçok yönü vardır.
İnsanları neden gıdıklanma yaşadıkları konusunda anlamaya çalışırken, bu fenomenin hem evrimsel hem de sinirbilimsel açıdan nasıl açıklanabileceğine dair ilginç teoriler mevcuttur.
Gıdıklanmanın iki ana türü olduğunu belirtmek önemlidir: Knismesis ve Gargalesis.
Knismesis, genellikle hafif ve tüy benzeri bir gıdıklama olarak tanımlanır. Bu tür gıdıklama genellikle kırpışma veya hafif kaşıntı hissiyle ilişkilidir ve insanların üzerinde bir şeyin dolaştığını algılamasına yönelik bir uyarı işlevi görebilir.
Gargalesis ise, knismesis'e göre daha yoğun ve genellikle kahkahaya yol açan bir tür gıdıklamadır. Gargalesis genellikle koltuk altı veya ayak tabanları gibi belirli bölgelere odaklanır ve bu bölgelerdeki sinir uçlarının hassasiyetinden kaynaklanır.
Gıdıklanma refleksi, beyindeki kompleks bir tepki ağıyla ilişkilidir. Gıdıklanma sırasında beynin duygusal merkezleri aktive olur; bu nedenle gıdıklanma sırasında gülüyor olmamız, sadece fiziksel bir uyarıya verilen bir tepki değil, aynı zamanda otonomik bir duygusal tepkiyi tetikleyen bir mekanizma olarak da değerlendirilebilir.
Bilim insanları, gıdıklanmanın neden bazı insanlarda daha fazla etkili olduğunu ve neden bazı bölgelerin daha fazla gıdıklanmaya duyarlı olduğunu anlamaya çalışmaktadırlar.
Bu duyarlılık genetik faktörler, duyusal sinir uçlarının yoğunluğu veya belki de geçmiş deneyimlerle şekillenebilir.
