Likidite tercihi, John Maynard Keynes tarafından geliştirilen bir kavram olup, bireylerin ve şirketlerin ellerinde nakit para bulundurma eğilimlerini ifade eder. Keynes'in Genel Teori’si ile ekonomi literatürüne giren bu terim, para talebi ile bu talebi etkileyen değişkenler arasındaki ilişkiye göndermede bulunur. Likidite tercihi, bireylerin ve şirketlerin kaynaklarını likit halde tutma yönelimini belirli güdüler üzerinden açıklar.
İşlem, İhtiyat Ve Spekülasyon Güdüsü
İşlem güdüsü, bireylerin ve gündelik giderlerini karşılamak amacıyla ellerinde belirli bir miktar para bulundurma isteğini ifade eder. Bu güdünün arkasında ticaretin ve ekonomik aktivitelerin sorunsuz bir şekilde devam etmemesi endişesi yatar.
İhtiyat güdüsü ise gelecekteki belirsizliklere karşı bir güvence olarak para talep edilmesine karşılık gelir. Bu güdü, ekonomik aktörlerin öngörülmedik durumlar karşısında hazırlıklı olma isteğinden kaynaklanır. Söz konusu güdünün arkasında beklenmeyen masraflar veya gelir kaybı gibi olumsuzluklara karşı bir tür korunma isteği bulunur.
Spekülasyon güdüsü ile para talebi ise, faiz oranlarındaki değişimlerden kâr sağlama gayesini taşır. İleride faiz oranlarının düşeceği yönündeki tahminler daha fazla nakit para tutma isteğini doğurabilir. Spekülasyon güdüsü, piyasaların dalgalanmasına neden olabilir.
Likidite tercihi teorisi, ekonomik aktörlerin parayı nasıl ve neden talep ettiklerini idrak etmemize yardımcı olur. Bu tercihlerin altında yatan güdüler, iktisat ve ticaretin genel gidişatı üzerinde mühim bir etkiye sahiptir.
