2001 ekonomik krizi, ülkenin mali istikrarını büyük ölçüde sarsan bir kriz olmuştur. Krizin kökenleri, 1990'ların sonlarına 2000’in başlarına dayanır; o dönemdeki yüksek enflasyon, kamu açıkları ve döviz kurundaki dalgalanmalar, ülke ekonomisinin temel sorunları arasında yer alıyordu. Tüm bu problemlerin yanı sıra bankacılık sektöründe meydana gelen yapısal zayıflıklar da krizin patlak vermesinde büyük bir etkiye sahip oldu. Bu nedenle de 2001 ekonomik krizine “bankalar krizi” de denilmektedir.
2001 yılında, krizin tetikleyicisi olarak hükümetin mali disiplin konusundaki yetersizliği ve Merkez Bankası'nın döviz rezervlerinin azalması gösterildi. Söz konusu durum, yatırımcı güveninin sarsılmasına ve ulusal paranın hızlı bir şekilde değer yitirmesine yol açtı. Ulusal paranın değer kaybı, bankaların döviz cinsinden borçlarının giderek ağırlaşmasına ve ciddi ciddi bir likidite sorununa sebep oldu.
Krizin doğurduğu olumsuz sonuçlar geniş bir yelpazede kendisini gösterdi. Ekonomik büyüme hızla düştü, işsizlik istatistikleri yükseldi ve birçok küçük ve orta ölçekli işletme iflas etti. Hükümet, Uluslararası Para Fonu (IMF) ile bir dizi kurtarma paketi anlaşması imzalayarak durumu kontrol altına almayı denedi. Bu anlaşmalar, ekonomi alanında bazı yenilikleri ve sıkı mali politikaları kapsıyordu.
Krizden sonra Türkiye'de ekonomik reformlar hızlandırıldı. Kamu maliyesinde köklü değişiklikler yapıldı, bankacılık sektöründe yapılandırma gerçekleştirildi ve enflasyon hedeflemesi gibi yeni para politikaları ortaya kondu. Dolayısıyla 2001 ekonomi krizi, ekonomi idaresinde köklü değişikliklere ve yapılandırmalara neden oldu. Kriz, yalnızca kısa vadeli zorlukları değil, aynı zamanda uzun vadeli yapısal dönüşümleri de beraberinde getirmiş oldu.
